29 abril, 2016

Poesía: Accésit no III Concurso literario Mª Vitoria Taboada

Nerea Álvarez González





                Contemplei-te

Fitei-te

na procura dos teus Ollos
   -miles de ollos-
de escuma vigorosa

Observei-te
para posuírte,
                          Mar Poderoso
para recordarte,
                          ausente.

Mirei-te
Cando agreste procurabas as rochas
facendo túa a paisaxe,
devecendo converter en Dozura
       o vento norteño
       o xélido faro impenitente.

Desexei-te
lambendo o teu ollar furioso
a túa forza indómita
nunca dominada polo home impaciente.

Terei-te
                           Océano inmóbil,
no meu penar diario,
na miña rutina cansa de
non verte.
      
Reterei-te
na memoria dos séculos
testemuña de covardías e feitizos
cómplice de errantes pensamentos.

Serás por sempre meu
                                                         Mar Inexistente

dobregado, por fin, polo meu espírito xacente


Misteriosa soidade
               de desespero


                                                       Aquela lámpada
                          escintilante
                                    devora as tebras.

                                    Remorsos contemporáneos,
                     extraviados.

Desexos esgrevios

Amores pasaxeiros

Xorden inquedas
   estrelas sen brillo

Coruscan eternamente
      farois troleiros,
                  fanfarruñeiros.




Soños incontestados
        que se perden
       

Erros nefandos
        de alguén
        que soñou

                                                  Xa non hai Amor

Invento decapitado
        de alguén
        que medrou
                                                                                                                                                                                                       Amor

Reparos ditosos
        dun salaio
        dunha bágoa
        dunha area

                                                         AMOR

Inexistencia pacífica
        de alguén
        que mirou

Silencio profundo,
        esgazadura e
                  dor

Voces confusas

Miradas erradas

Sentimentos inconfesables
        de alguén
        que amou

                                                       Amor?

Voces,
paixóns,
e,
        unha faísca,
        unha herba,
        un recordo
                 no horizonte
                 que sospeita:

                                                       XA NON HAI AMOR.  
Parabéns, Nerea

Ningún comentario: